Paul Oortwijn: Het is zoals het is

De MensenMens Paul Oortwijn (1950-2022) dacht niet in zwart of wit. Hij dacht altijd vanuit een groot positivisme in kleuren en uitdagingen. Zo ook in 2018 toen bij hem een unieke vorm van kanker in zijn hoofd werd geconstateerd. De specialisten om hem heen en Paul zelf trokken alles uit de kast om deze aanval op zijn bijzondere leven met succes te overwinnen. 
Februari 2021 belde ik Paul met de vraag: ‘Hoe ga je?’
“Niet best. De slag in mijn hoofd heb ik gewonnen. De oorlog met de kanker is echter verloren. Het is in mijn lichaam gezakt. De doctoren geven mij nog drie maanden. Als het meezit maak ik mijn verjaardag op 3 augustus nog mee. Geen zorg, want het is zoals het is. Ik kom net bij de uitvaartorganisatie vandaan en afgesproken dat jij de gastheer bent. Ook gelijk afspraken gemaakt over de duurzame kist die ik wil.”

Paul komt uit een ‘nest’ van zeven zwanen. Drie meisjes en vier jongens. De zwaan is het symbool van de familie Oortwijn. Geboren in Apeldoorn en getogen in Delft. Op zijn 12e vertrok hij naar het seminarie Ravenbosch (nabij Valkenburg) om missionaris en keeper te worden. Toen zijn broer Martin drie jaar later ook naar Ravenbosch kwam, was Paul inmiddels de gevierde schoolkeeper.
“Een bijzondere zwaan was Paul. Aan de ene kant warm en altijd aandacht met jouw wel en wee. Aan de andere kant kon je hem nooit helemaal doorgronden. Hij liet nooit het achterste van zijn tong zien”, zegt broer Bob.

Door zijn studie aan de TU nestelde Paul zich in Delft. Stichtte een gezin. Ging in 1973 voetballen bij de Vitesse Delft, dat in de hoogste klasse van het zaterdagvoetbal speelde.  Was tot 1985 de vaste keeper van het eerste elftal. Bleef als bestuurslid actief betrokken bij de club. In 1976 versloeg Paul als doelman van het Nederlands (studenten) elftal, tijdens het WK in Uruguay, Duitsland met 3-2. Hij was the Man of the Match. Een Nederlandse krant schreef:
Voor meer dan 50.000 toeschouwers was de overwinning op de Duitsers te danken aan doelman Paul Oortwijn, die op verbluffende wijze enkele welhaast zekere goals voorkwam en het zelfs presteerde tot twee keer toe Duitse strafschoppen uit de hoeken te tikken. Zijn prestaties brachten hem op de voorpagina’s van de Uruguese pers.

Als afgestudeerd ingenieur verliep zijn carrière via Rijkswaterstaat, de Grontmij naar de ONRI; de branchevereniging van Ingenieurs. Zijn twee kenmerken keeper en techneut zijn hielpen Paul de ONRI om te vormen tot de Koninklijke NLingenieurs en de aangesloten leden een gezicht te geven in de hele bouwwereld. Met Ed Nijpels en Gerard Doos zette hij Nederland internationaal bij collega brancheverenigingen op de kaart. 
“Paul was een bruggenbouwer, een strateeg, een gedreven ingenieur die nooit in problemen dacht. Altijd tot oplossingen kwam, daar waar anderen op het punt stonden af te haken. Als positivist een eerlijk en heerlijk voorbeeld voor onze sector”, deelt Gerard Doos.

Paul was een MensenMens. Als je oplette kon je Paul lezen. Met de vele gesprekken die ik met Paul het laatste jaar voerde was het genieten van zijn lichaamstaal. Te beginnen met zijn ogen. 
De blik in zijn ogen. Over alledaagse onderwerpen staan die zonder filters: Neutraal. Gaat het over zijn vrouw Mardi dan zag je het laatste jaar bezorgde ogen die zeiden:
‘Geen zorg, bijna alles is voor jou geregeld’. Bij zoon Sjoerd schakelt Pauls lichaam over op Trots. Zelfs de rug staat dan op z’n Vlaams fier rechtop. 
Over kleindochter Robin is hij gelijk opa. Kijken wordt dan praten.
Praten over de boswandeling met z’n drie broers, vanuit het Dorpshuis in zijn laatste woonplaats Austerlitz, blijken ademen, bewegen en kijken als een overgelukkig thuiskomen.

Tot twee weken voor zijn afscheid op 22 april 2022 golfde hij nog elke zaterdag. Om 06.00 uur op. Half zeven in de auto naar zijn golfmaat René. Om 07.00 uur voor een 18-holes op de baan. Op het laatst niet lopend maar met een golfkarretje. Paul bleef een op en top sportman.

Sinds de onheilstijding in februari 2021 spraken zes vrienden uit de M&M Masters met Paul af elke zes weken een ‘uitvaart’ te organiseren. Aan land en op het water werd zonder echt afscheid te nemen elke keer afscheid genomen. Dollen met Paul bleek een terugkerend ‘agendapunt’. De laatste keer op 12 april 2022 mocht Paul op en neer bij de Rode Brug over de Vecht. Al stonden zijn ogen doffer, hij genoot. Gedold werd over Paul zijn duurzame kist die al meer dan een jaar voor hem klaar stond. Ook of hij handvatten aan de binnenkant van de kist had besteld. Want het leek de zes M&M Masters als drager leuk om de kist verticaal te verplaatsen. Paul lachte die dag voor het laatst. De kwaliteit van het leven was niet meer. Paul was op. 22 april sliep hij in. Op vrijdag 29 april droegen zijn zes Masters de duurzame kist naar het laatste rustpunt. ‘Oef’, zei Erik van den Berg, gelijk een traan wegpinkend, ‘wat voelt duurzaam dragen zwaar’. 
‘Hier maak ik geen ommetje meer voor’, reageerde Ton met een nieuwe stip aan de horizon.

Paul plande 14 maanden vooraf zijn uitvaart met een gastenlijst, de muziek, het laatste afscheid, zijn kist en de elektrische rouwwagen. Zes vrienden zorgden in zijn laatste jaar voor een glimlach met een dagelijks ommetje van Ton in zijn mail. Met Leo bekeek hij zijn euthanasie vooruit. In het boek ‘Paul, weet je nog…’ blikken familie en vrienden vanuit de eigen herinneringen terug. 
Met zijn flesje Heineken 0.0 op de ‘motorkap’ vaart Paul, vanaf zijn wolk, op 26 april 2023 met Bart, Erik, Eugène, Kevin, Leo en Ton weer mee over de Vecht. 

[email protected]

#BartvanLuijk #EdNijpels #ErikvandenBerg #EugèneGoossen #GerardDoos #KevinOosthuyzen #LeovanVliet #TonSelhorst